Tylko w Twoim cieniu mogę istnieć...

W życiu każdego człowieka nadchodzi moment, w którym trzeba stanąć twarzą w twarz ze swoimi grzechami i ponieść konsekwencje popełnionych błędów. Nigdy nie sądziłem, że moja spowiedź nadejdzie tak szybko. Mam zaledwie piętnaście lat. Czy zdążyłem mocno nagrzeszyć przez tak krótki czas? Okazuje się, że tak. W moim życiu od pewnego czasu pierwsze skrzypce grają schematy. A do każdego schematu posiadam komplet masek. Czy potrafiłbym być sobą? Czy wiem jeszcze, kim tak naprawdę jestem? Mam wrażenie, że ten pogodny chłopiec odszedł dawno temu, a ja, zbyt zajęty schematami, nawet tego nie zauważyłem. Stoję przed lustrem. Spoglądam sobie prosto w oczy. Kogo widzę? Nie wiem. Osoba, na którą spoglądam nie jest mną. Nie może być. Bo jak mógłbym nie poznawać samego siebie? Czy można czuć się obcym we własnym ciele? Ja chyba tego doświadczyłem. Spuściłem wzrok nie chcąc więcej spoglądać w tą obcą twarz, która nie potrafiła wyrażać żadnych uczuć. Czy od dawna byłem pusty? Nie wiem. Ostatnio te dwa

Nie wiem kiedy tak naprawdę zagubiłem siebie i to co przez długi czas uważałem za swoją rzeczywistość. Po raz kolejny coś mi umknęło, a ja nie potrafiłem wziąć się w garść i czegoś z tym zrobić. Po prostu pozwalałem temu wszystkiemu się dziać. Niczym marionetka w rękach losu. Większość rzeczy wykonywałem automatycznie, niczym jakiś zaprogramowany robot. Wstawałem rano, szedłem do łazienki, ubierałem się, schodziłem na śniadanie, jadłem je, siadałem przed telewizorem, wracałem do góry i zamykałem się w swoim pokoju. Dzień po dniu przez cały cholerny miesiąc. I nikt nie zauważył tej upiornej systematyczności. Naprawdę byli tacy ślepi, czy tylko dla mnie było to aż tak oczywiste? Czyżbym po raz pierwszy dostrzegał coś, czego oni nie widzieli? Chyba jednak nie. Wciąż czułem na sobie zaniepokojone spojrzenie Billa, przed którym tak uparcie uciekałem. Wiedziałem, że jeśli na niego spojrzę, jeżeli pozwolę sobie choć na chwilę zatopić się w tym cieple, które emanowało z jego p

 Hej misie! Miałam dodać rozdział dopiero w poniedziałek, ale że ten tydzień był do niczego, to macie go już dzisiaj. Miłego czytania i zapraszam w poniedziałek!! Wiki xx  ***   Czasami jedna krótka chwila może zmienić całe nasze życie. I nikt nie zastanawia się nad tym, jak mogło być. Liczy się tylko teraźniejszość i świat, który trzeba stawiać od podstaw. Mój świat posypał się zanim nauczono mnie, jak stawiać jego fundamenty. Zostałem zupełnie sam wśród sterty gruzów i nie wiedziałem, co ze sobą zrobić. Nawet teraz, mając już te naście lat nawiedza mnie ten dzień w koszmarach. Dzień, w którym musiałem dorosnąć, choć przede mną miało malować się cudowne dzieciństwo. Doskonale to pamiętam. Zupełnie, jakby coś w mojej głowie nie pozwalało zapomnieć żadnego detalu. Siedzieliśmy razem z Billem w jego pokoju i nadsłuchiwaliśmy kłótni rodziców, która z każdą chwilą nabierała tempa. I choć mieliśmy tylko sześć lat wiedzieliśmy, że nie będzie szczęśliwego zakończenia. Coś się zmieniało,

Czy zastanawiałeś się kiedyś nad swoim życiem? Nad tym, co osiągnąłeś, co straciłeś. Jak wiele poświęciłeś w imię spełnienia swoich marzeń? Czego nie spróbowałeś z góry zakładając, że się nie uda? Jak często po prostu przyglądałeś się z boku zamiast zacząć działać? A przeszłość. Myślisz o niej czasem? O tym, co mieliśmy, co nas łączyło. Jak proste kiedyś było rozmawianie i dzielenie się każdym detalem. Jak wspólnie śmialiśmy się i płakaliśmy. Zdradzaliśmy sobie sekrety. Zakopywaliśmy skarby. Każdy dzień był wtedy niekończącą się przygodą. Pamiętasz to jeszcze? Wierzysz w anioły? Albo w to, że istnieją ludzie, którzy zastępują nam anioły. Pomagają powstać, latać. Sięgać chmur. Poznałeś kiedyś jakiegoś anioła? A może nikt nigdy dla Ciebie nie upadł? Jak często Ty upadałeś w oczach innych a oni mimo to przy Tobie trwali? Chciałeś kiedyś sięgnąć chmur? Miałeś odwagę głośno powiedzieć, czego pragniesz? Wykrzycz to teraz. Później nie będzie już po co tego robić.

Może ktoś z was kojarzy tę historię, jeśli nie to miło mi was powitać. Minęły lata, gdy zaczynałam ją pisać. Miałam sporo wątpliwości, kryzysów. Wiele się w moim życiu zmieniło i jeszcze więcej chciałabym zmienić, dlatego postanowiłam powrócić do pisania. Zamiast zaczynać coś nowego chcę najpierw zakończyć to, co zaczęłam kilka lat temu. Przedstawiam wam " in deinem schatten " czyli w wolnym tłumaczeniu " w twoim cieniu ". Kilka rozdziałów zdążyłam napisać zanim pokłóciłam się ze swoją weną, ale wymagają drobnych poprawek, które będę sukcesywnie nanosić. Nie wiem, ile zajmie mi skończenie tej historii, ale tym razem się nie poddam. Mam nadzieję, że będziecie mnie w tym wspierać. Że znajdzie się choć jedna osoba, która uzna, że warto poświęcić chwilę, by przeczytać to, co tworzę. Z góry dziękuję i zapraszam w każdy PONIEDZIAŁEK Wasza Wiki xx